Wanneer je leven ingrijpend verandert door een hartaandoening, voelt het alsof de grond onder je voeten wordt weggeslagen. Alles wat vertrouwd was, lijkt ineens onbereikbaar. Je verlangt misschien terug naar hoe het vroeger was, naar de ‘oude ik’. Maar kan dat eigenlijk wel? En als dat niet kan, hoe zet je dan de eerste stappen naar een nieuw ritme?
Dit blog neemt je mee in het proces van loslaten, ruimte maken voor emoties, en voorzichtig bouwen aan een nieuw ritme.
Oud = vertrouwd
De ‘oude ik’ voelt veilig en vertrouwd. Dat is wie je altijd bent geweest en wat je kent. Nu sta je echter in onbekend en ruig terrein. Dit niemandsland voelt onwennig en beangstigend, omdat het nieuwe nog geen vorm heeft. Na een ingrijpende gebeurtenis is er vaak niet alleen sprake van fysiek verlies, zoals een beperking in je gezondheid, maar ook van identiteitsverlies. Misschien kun je niet meer werken zoals voorheen, of vervul je een rol in je gezin anders dan je gewend bent. Dit veroorzaakt een dubbele vorm van pijn en verdriet.
Vasthouden aan dat oude vertrouwde is een natuurlijke reactie. Het biedt houvast in een tijd die chaotisch en onzeker voelt. Toch kan dat verlangen naar het verleden je ook gevangen houden. Het leidt vaak tot frustratie en verdriet omdat het verschil tussen wat was en wat nu is, je continu confronteert.
De worsteling
De strijd om de ‘oude ik’ terug te krijgen, veroorzaakt een deel van ons lijden. Het is vermoeiend om telkens te vechten tegen wat niet meer mogelijk is. Door vast te houden aan hoe je vroeger was, ontneem je jezelf de kans om te ontdekken wie je nu bent. Dat gevecht kost veel energie en verhindert dat je verder kunt.
Verandering begint met bewustwording: het erkennen dat vasthouden aan het oude een deel is van het lijden. Door deze strijd los te laten, ontstaat ruimte voor een ander perspectief.
Ruimte maken voor verlies en emoties
Het verlies van je ‘oude ik’ doet pijn, en dat mag er zijn. Een belangrijke stap is om ruimte te maken voor die emoties. Je mag rouwen om wat je verloren hebt. Sterker nog, dat is essentieel. Erkenning geven aan je ‘oude ik’, aan wat je hebt meegemaakt, is een belangrijke stap. Sta stil bij het verdriet, de boosheid of de angst. Vaak willen we van nature weg van pijn. We zoeken afleiding, vermijden situaties, of drukken gevoelens weg. Op korte termijn voelt dat misschien goed, maar het belemmert vaak de echte verwerking.
Emoties zijn geen obstakels; ze zijn wegwijzers. Ze geven aan wat belangrijk voor je is en helpen je betekenis te geven aan wat er is gebeurd. Door deze emoties te erkennen, geef je jezelf toestemming om een stap verder te zetten.
Een nieuw ritme ontdekken
Het oude loslaten betekent niet dat je jezelf kwijtraakt. Het betekent dat je op zoek gaat naar wie je nú bent, met alles wat je hebt meegemaakt. Je bent niet meer dezelfde, en dat is oké. Het onbekende terrein waarop je je bevindt, voelt misschien eng, maar het biedt ook mogelijkheden.
De weg van de ‘oude ik’ naar een ‘nieuwe ik’ is geen rechte lijn. Het vraagt om geduld, om leren luisteren naar wat voor jou werkt. Het is een proces van vallen, opstaan en opnieuw proberen. Gun jezelf de tijd om te ontdekken wat voor jou werkt en wees mild voor jezelf.
Je bent niet alleen
Je hoeft deze weg niet alleen te bewandelen. Het delen van je verhaal, je angsten en je worstelingen met anderen kan verlichting bieden. Of dat nu bij een geliefde, een lotgenoot of een hulpverlener is, het uitspreken van wat je voelt kan je helpen om de eerste stap te zetten.
Het pad van de ‘oude ik’ naar de ‘nieuwe ik’ is er een van worsteling én van groei. Door de chaos en onzekerheid heen, ligt een kans om een leven te creëren dat misschien niet hetzelfde is, maar wel waardevol en betekenisvol. Niet terug naar wie je was, maar vooruit naar wie je kunt worden.
